Kaybetmenin de kendine has bir duruşu vardır
Ben, çocuk
Bazı şeyleri usulüne aykırı kaybettim
Çokta kötüydü üstelik.
Senden evvel edindiğim bir hastalıktı yazmak
Ve barda bir adamı öptüğüm de sana dönüşecek diye beklemek.
Rabbim seni sadece hayal edeyim diye yaratmış olmalı.
Sarhoş bir kadehi katledip
Kanını ucuz, beyaz bir peçeteye sardım.
Günlerce düşündükten sonra
İspanyol merdiveninde de
Ankara'nın Keçiören yokuşunda içime oturmuş bir marazın
ihtiyarlamayışına şaşarım.
Mezar başında özür dilerken gördüğüm birinden kaçmıştım bir keresinde.
Kimsenin ayıbına tanık olmak istemeden
Koşarım
Ceplerimi boşaltıp koşarım hem de.
En azından ceplerimde ellerime yer kalsın diye.
Pantolonlarımın ceplerini hiç dikme anne.
Firuze
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder